در ساحت خدا،
ساحلی نیست تا بر آن پا بگذاریم؛رودی نیست تا از آن بگذریم؛
قایقی نیست تا به آن سو رویم.
در ساحت خدا،
آن سویی وجود ندارد.
در ساحت خدا،
کسی وجود ندارد تا به قایقی سوار شود
و به آن سو برود.
در ساحت خدا،
همه ی رودها و مسافران و قایق ها سایه اند.
در ساحت خدا،
تنها خدا هست و سایه اش؛
سایه ای که نیست.
((بخشی از کتاب فهم عاشقانه ی هستی نوشته ی مسیحا برزگر))
تقديم به مهسا جان